Przełomową dla dziedziny alergologii datą jest rok 1873 - udowodniono wtedy, że katar sienny wywoływany jest przez pyłek roślin. Charles Blackley, który podobnie do wspomnianego Bostocka sam cierpiał z powodu kataru siennego zdecydował się na mały eksperyment, który można określić pierwszym w historii testem skórnym. Wziął pyłek i wtarł go w zadraśniętą skórę ramienia. Doszło do reakcji uczuleniowej. Blackley'owi udało się również sprowokować zapalenie spojówek, katar oraz astmę. Wykazał on także istnienie zależności między liczbą ziaren pyłku i występowaniem objawów świadczących o uczuleniu.

W dziewiętnastym wieku opisano również inne (poza katarem) schorzenia związane z alergią: Herzog odkrył naczynioruchowy nieżyt nosa, natomiast obrzęk Quinckego pierwszy opisał Niemiec Heinrich Quincke. Mechanizmy wywołujące objawy wymienionych dolegliwości, jak również astmę oskrzelową pozostały niewyjaśnione do początku wieku dwudziestego.

Ciekawa historia z początku dwudziestego wieku związana jest z psem imieniem Neptun. Francuski naukowiec Charles Richet po powrocie z rejsu po Morzu Śródziemnym podjął próbę uodpornienia psa na truciznę jadowitej meduzy. Zastosował przy tym metodę greckiego króla Mitrydatesa, który przyjmował małe dawki trucizn po to, by uodpornić się na zatruwane przez wrogów jedzenie. Po otrzymaniu drugiej dawki trucizny (dawka zawierała jedną dziesiątą dawki śmiertelnej dla psa), ku ogromnemu zdumieniu Richet'a Neptun zdechł. Zjawisko to nazwano anafilaksją, ponieważ uznano je za przeciwieństwo profilaktyki. Kilka lat później pojawiła się sugestia, że katar sienny i astma są 'ludzką anafilaksją'.

Rok 1921 przynosi kolejne rewelacje w dziedzinie alergologii. Carl Prausnitz wraz z Heinem Kustnerem opisał bierne przeniesienie alergii. Ponownie naukowcy eksperymentowali na sobie samych - Prausnitz wstrzyknął sobie pobraną od uczulonego na ryby Kustnera surowicę. Następnego dnia u Prausnitza po raz pierwszy w życiu wystąpiła reakcja uczuleniowa na wyciąg z ryby. Surowiczy czynnik odpowiedzialny za reakcję Prausnitza - Kustnera nazywany jest reaginą.

Lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte to szybki rozwój pozostałych dziedzin immunologii - alergologia pozostała nieco w cieniu. Nie traktowano jej w świecie nauki poważnie.

Dopiero w roku 1967 alergologia zyskała miano odrębnej dziedziny immunologii klinicznej. W tym czasie małżeństwo Ishizaków dowiodło, że przeciwciała reaginowe należą do nie odkrytej jeszcze klasy immunoglobulin, którą nazwali gamma E globuliną. Rok później po spotkaniu z drugą parą naukowców badających tę samą klasę immunoglobulin ustalono nazwę immunoglobulina E (IgE). To odkrycie miało kluczowe znaczenie dla dzisiejszej alergologi...

Alergologia, Niels Mygind, wyd 1 polskie, Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 1998.